Το Phoenix Lander μετά από έναν αρειανό χρόνο (2010)
Αυτή η εικόνα από το HiRise φαίνεται να δείχνει ότι ένας ηλιακός συλλέκτης έχει τεθεί εκτός λειτουργίας.
Το HiRise φωτογραφίζει την περιοχή γύρω από την τοποθεσία προσεδάφισης, συμπεριλαμβανομένου και του διαστημοπλοίου Phoenix, με σκοπό να μελετήσει τις εποχικές αλλαγές που συμβαίνουν γύρω από αυτήν. Το Phoenix προσεδαφίστηκε στις 25 Μαΐου του 2008, σε γεωγραφικό πλάτος 68 μοιρών βόρεια, κατά τη διάρκεια του αρειανού καλοκαιριού.
Το HiRise φωτογραφίζει την περιοχή γύρω από την τοποθεσία προσεδάφισης, συμπεριλαμβανομένου και του διαστημοπλοίου Phoenix, με σκοπό να μελετήσει τις εποχικές αλλαγές που συμβαίνουν γύρω από αυτήν. Το Phoenix προσεδαφίστηκε στις 25 Μαΐου του 2008, σε γεωγραφικό πλάτος 68 μοιρών βόρεια, κατά τη διάρκεια του αρειανού καλοκαιριού.
Το χειμώνα, σε αυτό το γεωγραφικό πλάτος, η ατμόσφαιρα και το έδαφος ψύχεται τόσο πολύ, ώστε το διοξείδιο του άνθρακα, το οποίο αποτελεί περίπου το 95% της αρειανής ατμόσφαιρας, σχηματίζει ένα στρώμα πάγου, πάχους αρκετών δεκατόμετρων (ένα ή περισσότερα αγγλικά πόδια). Αυτό το στρώμα, γνωστό και ως ξηρός πάγος, καλύπτει ολόκληρο το βόρειο τοπίο κάθε χειμώνα, περιλαμβάνοντας κάθε διαστημικό σκάφος που μπορεί να βρίσκεται στην επιφάνεια. Την άνοιξη και το καλοκαίρι το στρώμα αυτό εξαφανίζεται μέσω της εξάχνωσης, διαδικασία κατά την οποία ο στερεός πάγος εξατμίζεται κατευθείαν σε αέριο χωρίς να λιώσει ενδιάμεσα.
Η νέα φωτογραφία από την τοποθεσία προσεδάφισης του Phoenix είναι μία αρκετά πιστή απεικόνιση της εποχής και του φωτισμού και των γωνιών θέασης, κάποιων από τις πρώτες εικόνες του HiRise που αποκτήθηκαν μετά την επιτυχημένη προσεδάφιση στις 25 Μαΐου του 2008. Σε σύγκριση με την PSP_009290_2485 ( και με άλλες φωτογραφίες που πάρθηκαν το 2008) μπορούμε να δούμε ότι η συσκευή προσεδάφισης, η ασπίδα προστασίας από τη θερμότητα και το αλεξίπτωτο του πίσω μέρους του διαστημοπολοίου, καλύπτονται πλέον από σκόνη, οπότε δεν μπορούμε να διακρίνουμε ξεχωριστά τα χρώματα των συσκευών ή της επιφάνειας όπου η σκόνη η οποία δημιουργήθηκε κατά την προσεδάφιση αναταράχθηκε.
Αλλά αν η συσκευή προσεδάφισης έμεινε δομικά ανέπαφη, θα έπρεπε να αποτυπώσει τις ίδιες σκιές. Αν και πράγματι αυτό συμβαίνει για τις σκιές του οπίσθιου κελύφους, κάτι τέτοιο δεν εμφανίζεται στην περίπτωση του κύριου οχήματος.
Οι εικόνες που προήλθαν από την συσκευή προσεδάφισης του 2008, έδειξαν ένα πολύ λαμπρό σημείο (λόγω αντανάκλασης) με σχετικά κυανά σημεία σε κάθε πλευρά, που αντιστοιχούν σε καθαρά κυκλικά ηλιακά ιστία. Οι σκιές που προέρχονται από την κύρια άτρακτο και τα ηλιακά πανιά αποτελούνται από τρεις σκουρόχρωμους κύκλους (βλ. την εικόνα προσομοίωσης), αν και η αντανάκλαση αποκρύπτει μέρη των σκιάσεων και οι τρεις σκιές συγκλίνουν σε κάποιον βαθμό στην πραγματικές εικόνες του HiRISE.
Σε αυτήν την παρατήρηση, με φωτισμό και γωνίες θέασης περίπου 1 μοίρα σε σχέση με την PSP_009290_2485, βλέπουμε μία σκούρα σκιά που θα μπορούσε να είναι αυτή της συσκευής προσεδάφισης και του ανατολικού ηλιακού ιστίου, παρ’ όλο που δεν έχουμε καμία σκιά από τα δυτικά. Επειδή η αντανάκλαση δεν είναι εμφανής πλέον στο σκονισμένο όχημα, η φωτογραφία του 2010 θα έπρεπε να παρέχει μία καλύτερη θέαση της σκιάς της δυτικής διάταξης, αλλά προς το παρόν κάτι τέτοιο απουσιάζει.
Τα ηλιακά ιστία δε σχεδιάστηκαν για να αντέχουν μεγάλα φορτία, όπως αυτό των ίσως και 30 εκατοστών από πάγο διοξειδίου του άνθρακα, οπότε η ερμηνεία που δίνουμε είναι ότι το πλαίσιο αυτό έχει καταστραφεί. Προς το παρόν δε γνωρίζουμε πόσος από τον εποχιακό αυτό πάγο στερεοποιείται στη μορφή χιονιού ξηρού πάγου, σε αντίθεση με την άμεση συμπύκνωση του επιφανειακού πάγου, ο οποίος στη Γη θα ήταν γνωστός ως πάχνη. Οπότε, είναι γνωστό το πόσο πυκνός μπορεί να είναι αυτός ο πάγος.
Σε αυτήν την παρατήρηση, με φωτισμό και γωνίες θέασης περίπου 1 μοίρα σε σχέση με την PSP_009290_2485, βλέπουμε μία σκούρα σκιά που θα μπορούσε να είναι αυτή της συσκευής προσεδάφισης και του ανατολικού ηλιακού ιστίου, παρ’ όλο που δεν έχουμε καμία σκιά από τα δυτικά. Επειδή η αντανάκλαση δεν είναι εμφανής πλέον στο σκονισμένο όχημα, η φωτογραφία του 2010 θα έπρεπε να παρέχει μία καλύτερη θέαση της σκιάς της δυτικής διάταξης, αλλά προς το παρόν κάτι τέτοιο απουσιάζει.
Τα ηλιακά ιστία δε σχεδιάστηκαν για να αντέχουν μεγάλα φορτία, όπως αυτό των ίσως και 30 εκατοστών από πάγο διοξειδίου του άνθρακα, οπότε η ερμηνεία που δίνουμε είναι ότι το πλαίσιο αυτό έχει καταστραφεί. Προς το παρόν δε γνωρίζουμε πόσος από τον εποχιακό αυτό πάγο στερεοποιείται στη μορφή χιονιού ξηρού πάγου, σε αντίθεση με την άμεση συμπύκνωση του επιφανειακού πάγου, ο οποίος στη Γη θα ήταν γνωστός ως πάχνη. Οπότε, είναι γνωστό το πόσο πυκνός μπορεί να είναι αυτός ο πάγος.
Η σύγκριση αυτών των δύο φωτογραφιών επίσης αποκαλύπτει για ποιο λόγο έχει αποδειχτεί τόσο δύσκολο να προσδιοριστεί η θέση της αποτυχημένης αποστολής του 1999, Mars Polar Lander (MPL). To HiRise αναζήτησε το MPL μετά από αρκετούς χειμώνες που είχε περάσει στο νότιο ημισφαίριο, οπότε οι συσκευές μάλλον θα φαίνονται παρόμοιες με αυτές του Phoenix το 2010. Το φωτεινό αλεξίπτωτο είναι τελείως αόρατο λόγω της σκόνης και οι λαμπρές αντανακλάσεις έχουν χαθεί. Η συσκευή προσεδάφισης μοιάζει με μία ασυνήθιστα μεγάλη σκιά που απ’ ότι φαίνεται δημιουργείται από κάποιο ύψωμα που παρ’ όλα αυτά είναι μικρότερο σε σχέση με τη σκιά. Το οπίσθιο κέλυφος του οχήματος έχει ασυνήθιστη μορφή. Υπάρχει ακόμα η σκούρα κηλίδα εκεί όπου προσεδαφίστηκε η θερμική ασπίδα, αλλά το σημάδι στο έδαφος από τα δυτικά δεν είναι εμφανές. Με άλλα λόγια, το 2010 παρέμειναν πολύ αμυδρά σημάδια που μαρτυρούν την προσεδάφιση του Phoenix στις εικόνες του HiRise.
Εάν αυτό ήταν το μόνο πρόβλημα, δηλαδή αν το Phoenix είχε αποτύχει και το ψάχναμε σε μία μεγάλη ελλειπτική έκταση εδάφους μετά από έναν πολικό χειμώνα, θα ήταν υπερβολικά δύσκολο να συμπεράνουμε ότι αυτό ήταν το σημείο προσεδάφισης ή να καταλάβουμε ότι η προσεδάφιση είχε επιτυχία.
Aeolian Ripples within Slope Streak Beds
Οι λωρίδες κλίσης, οι οποίες συνήθως βρίσκονται σε περιοχές πλούσιες σε σκόνη κοντά στον ισημερινό του Άρη, έχουν παρατηρηθεί στις εικόνες όλων των διαστημοπλοίων από την εποχή των Mariner μέχρι την πιο πρόσφατη αποστολή
Mars Reconnaissance Orbiter (MRO).
Οι πρόσφατα σχηματισμένες λωρίδες κλίσης είναι συνήθως πιο σκούρες απ’ ότι το γύρω έδαφος και φαίνεται να γίνονται όλο και πιο φωτεινές με την πάροδο του χρόνου. Τυπικά χαρακτηριστικά των γραμμών αυτών είναι ότι ξεκινούν από ένα συγκεκριμένο σημείο, μετά χωρίζονται σε 2 ευθείες, περνούν επάνω από εμπόδια όπως τοιχώματα κρατήρων και μικρά υψώματα, διευρύνονται γύρω από εκείνη την περιοχή με πλάτος κάποιες εκατοντάδες μέτρα και επιμηκύνονται έως και μερικά χιλιόμετρα.
Πολυάριθμες θεωρίες έχουν προταθεί για το σχηματισμό τους, μοντέλα που βασίζονται τόσο σε ξηρό, όσο και σε υγρό έδαφος. Παρ’ όλο που δεν υπάρχει κάποια γενικά αποδεκτή εξήγηση, οι παρατηρήσεις μέχρι τώρα λένε ότι οι γραμμές δε φαίνεται να έχουν τοπολογικό υπόβαθρο. Παρ’ όλα αυτά, οι εικόνες του HiRise από τους πρώτους 7 μήνες της αποστολής MRO έδειξαν ότι οι λωρίδες κλίσης τελικά έχουν σχέση με το γεωμορφολογικό ανάγλυφο της περιοχής: το εσωτερικό των γραμμών αυτών είναι χαμηλότερα απ’ ότι η γύρω περιοχή. Υπάρχουν επίσης πολλές τέτοιες ευθείες στον Άρη που συμφωνούν με τη θεωρητική υπόθεση. Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι η προέλευσή τους δε χρίζει επιστημονικής ερμηνείας, αλλά αυτή είναι πέρα από τις δυνατότητες ανίχνευσης του HiRise.
Η ανακάλυψη του τοπολογικού υποβάθρου παρέχει ένα σημαντικό στοιχείο, σύμφωνα με το οποίο το ίζημα έπρεπε να απομακρυνθεί ώστε να εμφανιστεί το πραγματικό αίτιο δημιουργίας τους. Υπάρχουν αρκετές διαδικασίες, τόσο με τη βοήθεια υγρών όσο και χωρίς αυτά, που μπορούν να απομακρύνουν αυτό το υλικό. Όπως ένα μικρό ρυάκι υγρού τρέχει επάνω στην επιφάνεια του πλανήτη, μπορεί να χαράξει τις γραμμές κλίσεις, αλλά δεν μπορεί να στερεοποιηθεί στις συνθήκες της αρειανής ατμόσφαιρας. Νερό που ρέει όμως κάτω από την καλυμμένη με επιπρόσθετο υλικό επιφάνεια, είναι επίσης μια πιθανή εξήγηση.
Η ανακάλυψη του τοπολογικού υποβάθρου παρέχει ένα σημαντικό στοιχείο, σύμφωνα με το οποίο το ίζημα έπρεπε να απομακρυνθεί ώστε να εμφανιστεί το πραγματικό αίτιο δημιουργίας τους. Υπάρχουν αρκετές διαδικασίες, τόσο με τη βοήθεια υγρών όσο και χωρίς αυτά, που μπορούν να απομακρύνουν αυτό το υλικό. Όπως ένα μικρό ρυάκι υγρού τρέχει επάνω στην επιφάνεια του πλανήτη, μπορεί να χαράξει τις γραμμές κλίσεις, αλλά δεν μπορεί να στερεοποιηθεί στις συνθήκες της αρειανής ατμόσφαιρας. Νερό που ρέει όμως κάτω από την καλυμμένη με επιπρόσθετο υλικό επιφάνεια, είναι επίσης μια πιθανή εξήγηση.
Άλλο αποδεικτικό στοιχείο που ευνοεί τις διαδικασίες υποβοηθούμενες με υγρά είναι ο εντοπισμός των αλάτων και καναλιών κάτω από το αρχικό σημείο εμφάνισής τους, ή ακόμα και λωρίδες στο σημείο σύγκλισης δύο διαφορετικών γεωλογικών στρωμάτων (αγώγιμα και μη αγώγιμα στρώματα). Παρά ταύτα, δεν υπάρχουν καταγεγραμμένες παρατηρήσεις μέχρι τώρα. Οπότε, μία τέτοια ερμηνεία είναι ελκυστική.
Περαιτέρω αναλύσεις στις λωρίδες κλίσεις περιλαμβάνουν καταγεγραμμένα χαρακτηριστικά τους που σχετίζονται με την εξέλιξή τους. Αυτές εμπερικλείουν δομές που μοιάζουν με χαράδρες, οι οποίες έχουν ερμηνευθεί ως αιολικές γραμμές. Αυτές οι γραμμές υποδεικνύουν ότι η προσθήκη αλάτων στο έδαφος που εμφανίζεται σήμερα, πιθανόν να έλαβε χώρα και κατά το παρελθόν.
Κρατήρας πρόσκρουσης διακόπτεται από ρήγματα
Αυτή η φωτογραφία αποκαλύπτει μία ενδιαφέρουσα σύμπτωση δύο σημαντικών πλανητικών διαδικασιών: του σχηματισμού κρατήρων μετά από πρόσκρουση και του τεκτονισμού.
Εδώ έχουμε έναν κρατήρα πρόσκρουσης (το μεγάλο κυκλικό χαρακτηριστικό με διάμετρο περίπου 6,2 χιλιόμετρα) ο οποίος διακόπτει μία σειρά από ρήγματα (τα γραμμικά χαρακτηριστικά). Τα ρήγματα φαίνεται να ανακόπτουν το κυκλικό πλαίσιο στο χείλος του κρατήρα. Επίσης, η πρόσκρουση δεν κατέστρεψε τα εν λόγω ρήγματα. Αυτές οι παρατηρήσεις μας λένε ότι το ρήγμα ήταν ενεργό μετά το γεγονός της πρόσκρουσης.
Επιπροσθέτως, μετρώντας την απόσταση από τα διαφορετικά κομμάτια του κρατήρα που χωρίζονται με τη γραμμή του ρήγματος (υποθέτοντας ότι όταν σχηματίστηκε ο κρατήρας, το ρήγμα ήταν συνεχές γύρω από την περιφέρειά του), μπορεί να υπολογιστεί η μετατόπιση κατά μήκος αυτής, τόσο κάθετα, όσο και οριζόντια. Ρήγματα σαν κι αυτά προκαλούν το σχηματισμό αυλακώσεων, που ονομάζονται graben, από τα οποία αυτό που έχει έντονη σκίαση, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Η κεντρική (σκιασμένη) περιοχή έχει καταρρεύσει προς τα κάτω σε σύγκριση με την περιβάλλουσα επιφάνεια, σχηματίζοντας την αυλάκωση.
Είναι επίσης προφανές ότι κομμάτια του πλαισίου του κρατήρα βρίσκονται χαμηλότερα απ’ ότι τα υπόλοιπα, εκεί όπου τα graben διακόπτουν τον κρατήρα. Οι πλευρές τους (τα ρήγματα που σχηματίζουν τα τοιχώματα της αυλάκωσης) κατολίσθησαν και το καταβαραθρωμένο μέρος του πλαισίου έχει μετακινηθεί επίσης οριζόντια, μακριά από το υψηλότερο σημείο της αυλάκωσης.
Ο συνδυασμός της κατολίσθησης και της οριζόντιας μετακίνησης υποδεικνύει ότι το έδαφος διαστέλλεται και διαχωρίζεται, δηλαδή επιμηκύνεται. Μετρώντας το μέγεθος της μετατόπισης σε όλα τα ρήγματα, μπορούμε να υπολογίσουμε πόση επιμήκυνση έχει παρουσιαστεί σε εκείνο το μέρος του πλανήτη.
Η συγκεκριμένη τοποθεσία είναι ιδιαίτερα βοηθητική επειδή, όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, γνωρίζουμε καλά τη μορφολογία της περιοχής πριν τη δημιουργία των ρηγμάτων, στην οποία το πλαίσιο του κρατήρα ήταν συνεχές. Τελικά, είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι δεν υπάρχουν ενδείξεις για ρήγματα στον πυθμένα του κρατήρα – το έδαφος δεν έχει διαχωριστεί και κανένα μέρος του δεν έχει υποστεί βύθιση και διαστολή, όπως είχε η υπόλοιπη περιοχή του κρατήρα. Αυτό υποδεικνύει ότι κάποια επικάλυψη του κρατήρα (πιθανότατα από λάβα ή αέριο ίζημα) είναι πιθανό να παρουσιάστηκε, από τη στιγμή που το ρήγμα ήταν ενεργό, θάβοντας το ίχνος του και αντιπροσωπεύοντας το τρίτο στάδιο της γεωλογικής ιστορίας της περιοχής.
Strange Squishy Impact Crater
Αυτός ο κρατήρας είναι ένας από μία μικρή ομάδα εξαιρετικά ασυνήθιστων κρατήρων, οι οποίοι βρίσκονται στα βόρεια υψίπεδα κοντά στο ηφαίστειο της οροσειράς των Ηλυσίων. Το έδαφος φαίνεται να ήταν ομαλό και σπογγώδες όταν προσκρούστηκε με το μετεωρίτη. Κάτι τέτοιο δεν είναι ασυνήθιστο όμως για τον Άρη. Σε πολλές τοποθεσίες το υλικό που εκτινάσσεται από τους συμπαγείς κρατήρες φαίνεται να έρεε σα λάσπη. Είναι γενικά αποδεκτό το ότι αυτό συμβαίνει επειδή υπήρξε πολύς πάγος στο έδαφος, ο οποίος έλιωσε με την ενέργεια της πρόσκρουσης, παράγοντας ένα μεγάλο ποσό λάσπης.
Παρ’ όλα αυτά, στη συγκεκριμένη περιοχή, η τέφρα μάλλον εξατμίστηκε σε μεγάλο ποσοστό. Πιο πολύπλοκος είναι ο τρόπος με τον οποίο ο κρατήρας φαίνεται να κατέρρευσε στον ίδιο του τον όγκο. Φαίνεται ότι υπάρχουν κάποια σκληρά στρώματα κοντά στην επιφάνεια και στη συνέχεια μαλακό υλικό που έλιωσε ή εξατμίστηκε υπογείως. Πράγματα, το HiRise αποκαλύπτει πολλά βραχώδη τοιχώματα που σχετίζονται με τα σκληρά αυτά στρώματα υλικού.
Μία πιθανότητα είναι ότι αυτή η περιοχή είχε ένα παχύ στρώμα από πάγο νερού, προστατευόμενο από λεπτά αλλά σκληρά τοιχώματα. Κατά συνέπεια, η πρόσκρουση διείσδυσε μέσα σε αυτό το σκληρό περίβλημα και τόσο η τέφρα όσο και το κέντρο του κρατήρα εξατμίστηκαν στην ατμόσφαιρα.
Κάτι τέτοιο είναι εύλογο, αφού η περιοχή αυτή θεωρείται ότι καλύπτεται από ρυάκια λάσπης που ξεχύνονται από το ηφαίστειο στην οροσειρά των Ηλυσίων.
Αμμόλοφοι κοντά στο Βόρειο Πόλο
Αυτή η εικόνα από το HiRise απεικονίζει κάποιους μεγάλους αμμόλοφους κοντά στο Βόρειο Πόλο του Άρη. Η φωτογραφία πάρθηκε το καλοκαίρι, με μόνο λίγα κομμάτια από πάγο να παραμένουν στην επιφάνεια: αυτά φαίνονται σαν φωτεινές, κυανόλευκες κηλίδες επάνω σε υψώματα, τα οποία παρέχουν σκίαση από τον Ήλιο.
Οι γεωλόγοι δεν μπορούσαν να ταξινομήσουν αυτούς τους λόφους ως αμμώδεις επειδή το έδαφος μεταξύ αυτών δεν είχε σχεδόν καθόλου άμμο. Το έδαφος συγκεκριμένα, παρουσιάζει ένα μοτίβο ρωγμών, το οποίο προέρχεται συνήθως από μόνιμα παγωμένες περιοχές που υφίστανται εποχιακά διαστολή και συστολή. Είναι επίσης πιθανόν, αυτό το υπέδαφος να υπάρχει στο εσωτερικό των λόφων. Εάν ισχύει αυτό, οι λόφοι δεν μετακινούνται προς το παρόν, σταθεροποιούμενοι από τον πάγο.
Αυτή η ιδέα υποστηρίζεται από την παρατήρηση ότι υπάρχουν μικρές χαράδρες που δημιουργήθηκαν από καθίζηση και διακόπτουν τους λόφους, κάτι το οποίο δεν παρατηρείται όταν αυτοί ανανεώνονται κατά τη διάβρωσή τους από τον άνεμο. Παρ’ όλα αυτά, για να ελεγχθεί αυτή η υπόθεση, αυτή η περιοχή έχει επανειλημμένα φωτογραφηθεί από πολλές κάμερες σε διαφορετικά διαστημόπλοια.
Με προσεκτική μελέτη, θα καταστεί τελικά δυνατό να αποφασιστεί κατά πόσο οι αμμόλοφοι αυτοί έχουν μετακινηθεί ή αλλάξει με την πάροδο των ετών.
Με προσεκτική μελέτη, θα καταστεί τελικά δυνατό να αποφασιστεί κατά πόσο οι αμμόλοφοι αυτοί έχουν μετακινηθεί ή αλλάξει με την πάροδο των ετών.
Λάβα ρέει στην οροσειρά του Ολύμπου
Οι πρόποδες της οροσειράς του Ολύμπου καλύπτονται αλλεπάλληλα από ρυάκια λάβας. Τα περισσότερα από αυτά τα ρυάκια είναι σχετικά στενά, στη μέση των οποίων βρίσκεται ένα κανάλι που κατευθύνεται με συγκεκριμένη φορά. Φαίνεται να είναι όμοια με τα ρυάκια λάβας που βρίσκονται στο βουνό της Αίτνας στη Σικελία.
Παρ’ όλα αυτά, στη συγκεκριμένη εικόνα, βλέπουμε ότι αυτά τα ρυάκια σε κάποια σημεία, είναι καλυμμένα από πιο πρόσφατες ροές. Η νεότερη ροή έχει και αυτή ένα κεντρικό κανάλι, το οποίο είναι όμως 10 φορές φαρδύτερο απ’ ότι τα κανάλια των παλιότερων ρυακιών.
Στο κέντρο της εικόνας του HiRise, το κανάλι εξαφανίζεται. Αυτό συμβαίνει πιθανότατα επειδή το κανάλι παρεμποδίστηκε σε εκείνο το σημείο και η λάβα ξεχύθηκε, καλύπτοντας μία ευρεία περιοχή σε μορφή βεντάλιας. Η έκρηξη που προκάλεσε αυτήν την ασυνήθιστη ροή ήταν πιθανόν πιο βίαια και διήρκησε πιθανόν πιο πολύ από τις συνήθεις.
Παρ’ όλα αυτά, στη συγκεκριμένη εικόνα, βλέπουμε ότι αυτά τα ρυάκια σε κάποια σημεία, είναι καλυμμένα από πιο πρόσφατες ροές. Η νεότερη ροή έχει και αυτή ένα κεντρικό κανάλι, το οποίο είναι όμως 10 φορές φαρδύτερο απ’ ότι τα κανάλια των παλιότερων ρυακιών.
Στο κέντρο της εικόνας του HiRise, το κανάλι εξαφανίζεται. Αυτό συμβαίνει πιθανότατα επειδή το κανάλι παρεμποδίστηκε σε εκείνο το σημείο και η λάβα ξεχύθηκε, καλύπτοντας μία ευρεία περιοχή σε μορφή βεντάλιας. Η έκρηξη που προκάλεσε αυτήν την ασυνήθιστη ροή ήταν πιθανόν πιο βίαια και διήρκησε πιθανόν πιο πολύ από τις συνήθεις.
Σημείωση: Η εικόνα αυτή μαζί με την ESP_016820_1950, αποτελούν ένα στερεοσκοπικό ζεύγος
Προσωπική μετάφραση: Τσαπράζη Ελένη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου